Je zou het misschien niet zeggen als je weet hoe gezellig ik altijd weer kan kletsen en diepgaande gesprekken kan voeren. Toch hou ik ook van de stilte.

De stilte op Schiermonnikoog overweldigt me. We lopen om de West en ik ben onder de indruk van de stilte in de weidsheid en de sneeuw. Ik hoor alleen onze eigen voetstappen en als ik stil sta is mijn eigen ademhaling het enige geluid. Echt stil. Ik probeer de stilte te vangen op een foto, maar hoe vang ik haar? En hoe geef ik die stilte nu woorden op papier. Als ik haar wil pakken, vasthouden, beschrijven, dan is ze weg.

Ik denk aan een vorig weekend, een verdiepingsdag KANA Hoop op Vruchtbaarheid bij de gemeenschap Chemin Neuf. Daar spraken we over verwonderen. We ontvingen de uitnodiging om ‘minder te hebben maar meer te zijn’. Dat is een geschenk. Mag ik gewoon ‘zijn’ in deze stilte; en hoef ik haar niet te hebben?

In de stilte er zijn voor de ander. Ook zo belangrijk in mijn werk. Vorige week hadden we hier extra aandacht voor tijdens de brainspotting intervisie. In stilte er voor de ander zijn, dan gebeurt er wat. Maar ook de ander die er is voor mij, ik mag in de stilte een stukje veiligheid en geborgenheid ervaren.
De stilte is een geschenk.

In de stilte ervaar ik een diep besef van de grootsheid van de natuur. Het oneindige, de eeuwigheid. Of ervaar ik mijn eigen kleinheid. Het zet mijn leven weer in een ander perspectief. Ik kijk vol verwondering naar de schoonheid van een sneeuwklokje en zie haar waarde. In de grootheid krijgt ook het kleine waarde. En in de verwondering prijs ik de Schepper.

Op Schiermonnikoog was het dit weekend twee dagen intens stil. Bijzonder op dit eiland dat altijd vol is van de geluiden van de wind, de vogels, de eindeloze beweging van de zee.
’s Avonds ga ik naar de Completen, het laatste getijdengebed van de dag in Klooster Schiermonnikoog. En de zegen voor de nacht raakt me. Zeker nu ik stil sta bij de eindigheid van het leven, het afscheid voor sommige dierbaren op dit moment zo dichtbij. Ik ben er stil van.

De stilte. Zondag is de stilte veranderd. Het waait en ook de zon laat zich weer zien. Het maakt iets anders wakker in mij. Vanuit de stilte wil ik weer in beweging komen.

En zo krijgt dit blog deze week toch woorden.