Op Terschelling zie ik veel jonge gezinnen, kinderwagens en ook veel mensen met honden. O ja, dat hoort bij een vakantie buiten het hoogseizoen.
Op het veldje bij de stacaravan is een echtpaar van onze leeftijd, met hun dochter, schoonzoon en twee kleinkinderen. Pff… tijdens het eten deel ik met mijn man hoe dit me ook weer even raakt. Meer dan 27 jaar geleden zijn we getrouwd. Hoe zou ons leven zijn geweest met een jonge dochter, die zelf misschien moeder zou zijn of worden…?
Ik ben op het eiland, maar ben er nog niet. Ik ratel maar door als een kip zonder kop. Alles voelt belangrijk, is belangrijk in mijn hoofd. Ik hoor de stilte als ik even m’n mond houd, maar voel de stilte nog niet. Wat een onrust, ik moet door, ik moet… Tja, wat moet ik eigenlijk? Wat wil ik?
Maanden geleden reserveerde ik ‘Het Zoutpad’ bij de bibliotheek. Ik kan het ophalen net voordat we naar Terschelling gaan, een leuke verrassing om dit te lezen met het zilte zout tussen mijn tenen en in mijn haren. De schrijfster, Raynor Winn, en haar man verliezen hun huis en horen dat hij ernstig ziek is. Het echtpaar besluit het lange West Coast Path te gaan lopen. Een inspirerend verhaal over hun wandeling, over omgaan met verdriet en verlies. Hoe herkenbaar als ze schrijft dat ze verwachtte dat ze in gesprek zouden zijn… Maar na drie maand blijkt het vooral over eten, slapen, en lopen te gaan. Ook tijdens deze lange wandeling vragen de dagelijkse dingen alle aandacht.
’s Avonds wandel ik een eind alleen langs de zee. Het is heiig, er zijn weinig mensen. Stap voor stap loop ik verder. En er komt een stukje rust. De oneindigheid van de zee, de lucht, van de grootheid van God. Ik mag mijn weg stap voor stap gaan. Het zet mij weer met mijn voeten op de grond. En het wordt rustig in mijn drukke brein.
Later halen we leuke herinneringen op aan al die keren dat we op het eiland waren. Van de vakantie in het huisje zonder douche, tot kletsnat geregend op de Boschplaats. En tja, hoe zou ons leven gegaan zijn als we wel kinderen hadden gekregen? Het is goed om hier weer even bij stil te staan. Het gemis te ervaren, samen te delen. En uit te spreken hoe blij we zijn met elkaar en dat we samen zo maar een week naar Terschelling kunnen. Lekker uitwaaien, in de zee zwemmen en een ijsje eten.
Ik ben er weer!
