De stoel staat vooral ongebruikt bij ons tafel. Mijn man merkt op dat die stoel wel naar de rommelmarkt kan. Ik ben verbaasd over mijn snelle en felle NEE als reactie.

De stoel waar zoveel nichtjes en neefjes, kinderen van vrienden op zaten.
De stoel onder de chocopasta en tomatensaus.
De stoel als kappersstoel om de haren van de logerende meiden te vlechten.
De stoel waar kinderen zongen: diep, diep, diep als de zee… is Jezus liefde voor jou!
De stoel waar we samen spelletjes deden.
De stoel met een lach en een traan.
Die stoel, als symbool dat we zo graag met eigen kinderen aan tafel hadden gezeten.

In mijn gedachten weet ik dat mijn man gelijk heeft, die stoel staat eigenlijk alleen maar in de weg. Daarnaast is er dat sterkte nee, wat ik voel in mijn lijf. We nemen de tijd om stil te staan bij dat nee en dan komen de tranen.
Voor mij is die stoel een symbool geworden voor het verlangen naar kinderen in ons leven. Wanneer de stoel weg zou gaan, voelt het alsof er geen kinderen meer welkom zijn. Of er een stukje van ons leven stopt. Een stukje van ons leven dat al zo lang geleden is afgesloten. En toch raakt de stoel opnieuw de rouw om onze niet vervulde kinderwens.

In mijn werk ontmoet ik vrouwen, mannen die soms verrast zijn dat iets zo maar het verlies kan raken. Verlies wat nog zo scherp is, verlies wat minder rauw is geworden.
Een onvervulde kinderwens, het is er op zo veel manieren. Het verlangen naar een eigen kindje. En ook wanneer je wel kinderen hebt gekregen en verlangt naar nog een kindje, of naar een meisje of een jongetje. Wanneer je de zorg hebt voor adoptie- of pleegkinderen kan zo maar het verlangen naar kindje van jullie samen weer groot aanwezig zijn. Het verlangen kan op zo onverwacht weer geraakt worden en mag er zijn.

Bepaalde dingen kunnen een symbool zijn in jouw huis, in je leven als symbool voor jouw verlangen en verlies. Misschien heb jij nog speelgoed en voorleesboekjes, een ledikantje, een doos met babyspulletjes of iets anders waar je (nog) geen afscheid van kunt nemen.
Wat heb jij als symbool voor jouw verlies? En met wie kan je dat delen?

Rouwen om een niet vervulde kinderwens. ’t Lijkt net of dat steeds op een andere manier opnieuw mag gebeuren. Ik ben dankbaar dat de pijn niet meer zo rauw is, dat we het steeds weer woorden mogen geven en dat het een deel van ons leven is geworden. Dat ons leven van betekenis mag zijn, dat de Schepper van het leven met ons mee gaat.

En nu maakte Liesbeth, afscheidsfotograaf en levensfotograaf deze foto tijdens de community dag van ViV. Het afscheid van onze kinderwens is geen voltooid verleden tijd, maar mag een plekje houden. Zo ontvangen wij het leven en vieren we het leven dankbaar.

En de stoel blijft nog even staan!