Vrijdag 12 juli 2019
Ook dit jaar geniet ik intens van onze tuin met alle bloemen, kleuren, geuren, vogels, vruchten! De aardbeien, frambozen en bessen delen we met de merels. En dit jaar mogen we er meer van mee eten dan vorig jaar 🙂

Vorige week zat ik te mijmeren in de tuin. En opeens groeide het idee om hier een blog over te schrijven… En dat terwijl ik dacht dat mijn inspiratie voor het schrijven voorgoed verdord was.

Explosief bloeide de Toscaanse Jasmijn met prachtig witte bloemen. En daarbij verspreidde ze een heerlijke geur. Het mooiste is er nu van af. En ik realiseer dat geen enkele bloem continue in bloei kan staan. Maar zelf wil ik zo graag altijd bloeiend zijn. Is het wel reëel om dat te verwachten?

Zonder snoei geen bloei en ik knip de uitgebloeide bloemen uit de salvia en vrouwenmantel. Ik ben niet zo goed in opruimen en weggooien en vind het eigenlijk wel jammer om die (bijna) uitgebloeide bloemen weg te knippen. Maar ik doe het, omdat ik weet dat er een tweede bloei zal zijn met vrolijke bloemen. Het oude opruimen geeft ruimte voor nieuwe bloei. Zo is het in mijn leven ook nodig om dingen op te ruimen zodat er ruimte komt voor groei. Soms kijk ik rond in de tuin en weet niet waar te beginnen. Het lijkt wel allemaal rommel en onkruid. Zo kijk ik soms ook naar mijn leven, alles zit door elkaar en wat wil ik ook alweer? Hoe fijn is het om even op een afstandje te mogen kijken en daarna fris aan de slag te gaan. Zo kijk ik uit naar de vakantie, waarin ik vanuit rust weer mijn focus kan terugvinden.

In het gras staat helaas veel onkruid. Gelukkig is onkruid ook groen, maar toch is het me soms een doorn in het oog. Het gras bij de buurman is veel groener. Dit soort gedachten maakt mij niet gelukkiger. En ik verlang naar de vrucht van liefde, vreugde, vrede, geduld. Tegen mijn cliënten zeg ik dat gras niet harder gaat groeien als je eraan trekt, misschien trek je het zelfs kapot. Groei heeft tijd nodig, in de tuin, in mijn leven, in jouw leven.

De hortensia bloeit! Wat een geweldige bloemen vind ik dat, verschillende soorten staan te bloeien en ik vind ze allemaal mooi. Gaaf hoe die struik bestaat uit vele bloembollen, en elke bloembol bestaat uit heel veel kleine bloemetjes. Elk bloemblaadje lijkt onbetekenend, maar wat een pracht zo al die bloemetjes samen. Zo zie ik mezelf, zo zie ik jou bloeiend als onderdeel van een groter geheel.
En ja, sommige hortensia’s hebben veel steun nodig. Zelf wil ik graag mezelf redden, zonder hulp van anderen. Steun nodig hebben voelt voor mij als zwakte, en misschien herken je dat wel. Maar wat is het eigenlijk mooi dat ik mag ervaren dat er mensen om mij heen zijn die mij steunen. En dat ik anderen tot steun mag zijn. Met de juiste steun, vormen we samen een prachtig boeket.

Nu ik deze blog schrijf moet ik denken aan versje wat in mijn poëzie album staat. Een gedichtje over juffrouw Treurig die bij mooie rozen altijd scherpe dorens vindt. En over juffrouw Vrolijk die bij scherpe dorens altijd mooie rozen vindt. Het leven bestaat inderdaad uit dorens en rozen. Pijnlijke, moeilijke, verdrietige dingen. Ook mooie, blijde, vrolijke dingen. Het is er allebei, en soms kun je kiezen waar je naar kijkt. Dankbaar voor al het goede.

Ik wens je een mooie zomer!