Ik had er weer geen zin in. Net als eigenlijk alle voorgaande jaren.
Op woensdag ben ik in de boekwinkel en hoor ik dat het rustiger is dan verwacht zo vlak voor moederdag.
Zo, voor mij een goede reden om pas volgende week weer naar het dorp te gaan.
Als ik het ontloop is het er niet.

Op social media ontkom ik er niet aan. Zo veel posts rondom moederdag.
Voor wie moederdag geen fijne dag is, voor wie moederdag een extra fijne dag is….
Ik word er onrustig van en scroll snel door.

Het verbaast me dat ik zelf niets post.
In mijn werk ontmoet ik met stellen, vrouwen, mannen met een (nog) onvervulde kinderwens. Waarom schrijf ik geen mooi bericht voor hen?
Dit is toch het moment om meer woorden te geven aan de geplande ontmoetingsavond van 7 juni?
Maar ik kom er niet toe.

En toen was het moederdag.
’s Morgens krijg ik een lief appje:
“Ik bedacht me dat kinderloosheid gevolgd wordt door kleinkinderloosheid. Je weet er alles van en helpt er anderen mee door het leven. Ik denk aan jou.”
Wow, wat lief! En er volgen meer lieve berichtjes van vriendinnen, familie. Ik voel me er wat ongemakkelijk bij. Ons gemis wat gezien wordt op een moment dat we er zelf niet zo mee bezig zijn. De leegte blijft, tegelijk mogen we een vruchtbaar leven leiden en zijn we daar dankbaar voor.

Ik gun de moeders een mooie moederdag!
En ik realiseer me dat deze dag bij heel veel mensen verdriet raakt.
Ik denk aan de moeders die geen of slecht contact hebben met hun kind(eren)
Ik denk aan de mensen van wie de moeder is overleden
Ik denk aan de moeder die haar kind verloor
Ik denk aan de moeder die geen grootmoeder wordt
Ik denk aan adoptiemoeders, pleegmoeders, vervolgde moeders, moeders in oorlogsgebied, moeders…

Ik denk aan alle vrouwen die zo graag moeder willen zijn.
Ik ben dankbaar voor mensen om ons heen die ons zien.
Dankbaar voor mijn moeder en mijn schoonmoeder!