In het vorige blog heb je Rianne’s verhaal gelezen over haar leven na (?) kanker.
Ik heb haar gevraagd om samen met haar man Jos naar onze afspraak te komen. Rianne is er, met haar vermoeidheid, haar onrust en haar angst.

Jos vertelt me dat hij wel is gekomen maar hij heeft geen probleem. Hij geeft aan dat Rianne zit te tobben, zij heeft een probleem. Hij gaat gewoon anders om met het feit dat Rianne ziek is geweest. Bovendien weten ze alles al van elkaar. Rianne zit er stilletjes bij.

Ik zie twee mensen die elk op hun eigen manier met het verdriet om gaan. Ze kunnen inderdaad samen goed praten over wat er is gebeurd, over de situatie. Maar hun emoties delen ze niet met elkaar, niet wat de gevolgen van de ziekte voor henzelf betekent. Ik vind het pijnlijk om te zien hoe ze hier beiden eenzaam in zijn. En wat ben ik blij dat Jos wel is meegekomen en later zelfs vaker mee wil komen.
Tijdens de gesprekken lukt het hen om elkaar te vertellen hoe ze het leven na kanker ervaren. Rianne vertelt aan Jos hoe angstig en onrustig ze is. Dat ze zo bang is dat de kanker terug komt. Elke ziekenhuiscontrole maakt haar weer angstig. Is het een leven na kanker? Of is er een pauze in het leven met kanker? Ze vertelt dat ze bang is dat het nooit weer wordt zoals het was. Ze voelt zich bezwaard dat hij al zoveel moest zorgen terwijl ze ziek was. Jos luistert naar haar en gaat zien hoe heftig het voor zijn vrouw is om hiermee te leven. Hij ontdekt hoe hij er voor haar kan zijn, waarin hij haar helpen kan. Rianne is blij en opgelucht dat ze haar verdriet en angst woorden mag gaan geven! Door geen woorden te geven aan de angst, wordt de angst groter. Hoe herkenbaar is dit ook voor mijzelf. Door stil te staan bij mijn eigen emoties en verlangens, en door dit te benoemen, ervaar ik ruimte.
Voor Jos zelf hoeft het praten over emoties niet zo. Wel merkt hij hoe belangrijk het voor Rianne is om dit te delen. Jos realiseert zich steeds meer welke impact de kanker op Rianne heeft. En ook hem en hun kinderen. Hij herinnert zich dat hun zoon sprak over ‘de tijd toen mama bijna dood was’. Jos laat nu tot zich doordringen wat zijn zoon zei en wat dit betekent. Welk effect had de ziekte en de gevolgen op hun kinderen? Jos en Rianne besluiten in gesprek te gaan met de kinderen over hoe het was om te leven met een moeder met kanker. En wat dat nu betekent, wat ervaren zij hierbij? Rianne en Jos willen er samen zijn voor hun kinderen.
Rianne en Jos blijven elk hun eigen weg lopen, maar nu wel weer meer verbonden met elkaar. ’t Is een hele klus voor ze om hierin te groeien. Ik vind het mooi om te zien hoe ze dit doen.

Deze blog staat ook als gastblog op de website van Ferdinand Bijzet, relatie-herstel.nl