Daar is ze dan, Rianne.
Een aantal jaar geleden kreeg ze het heftige bericht dat de lichamelijke klachten die ze had werden veroorzaakt door kanker. Wat was ze geschrokken. Kanker!!

De meest gevreesde diagnose was dus waar. Heftige emoties hadden om voorrang gestreden, ongeloof, boosheid en verdriet, hoop en onzekerheid. De arts gaf aan dat er goede kans op genezing was, maar daarvoor was wel een zwaar traject van chemotherapie, operatie en bestraling nodig. Of ze dat wilde? Natuurlijk, met hun jonge gezin zou ze de strijd tegen kanker zeker aangaan.
Het was een pittige tijd. Al die afspraken in het ziekenhuis. En ze was zo ziek van de behandeling, wekenlang… Er moest thuis veel geregeld worden. Ook voor de kinderen. Haar ouders en vele anderen hielpen hen gelukkig. Ondertussen maakte Rianne zich zorgen om haar man en kinderen. Ze was altijd druk met alles wat gebeuren moest. En op de achtergrond was er steeds angst dat het niet goed zou gaan met haar…. Maar ze deed het ergens voor, ze wilde beter worden!
En toen kwam het mooie bericht: er zijn geen kankercellen meer gevonden in je lichaam. Wat was iedereen blij! Ze had thuis feest gevierd, met haar man, de kinderen en haar ouders. De vlag was uitgegaan, er waren slingers, taart en bloemen. En weer kreeg ze heel veel kaartjes, nu geen ‘beterschap’ en ‘sterkte’, maar ‘gefeliciteerd!’. Op straat werd ze aangesproken: wat zie je er goed uit! Je haar is weer zo mooi gegroeid! We zijn blij voor jullie! Ze zei maar niet dat ze zich vaak helemaal niet zo goed voelde en niet zo blij was.
En nu is het een jaar later. Haar werk heeft ze weer opgepakt. Rianne probeert weer de vrolijke collega te zijn voor wie nooit wat teveel is. Een enkele keer vraagt iemand nog hoe het met haar gaat. Met een luchtig antwoord reageert ze dan: Prima, nog wel eens moe, maar dat heeft ieder wel eens he? Ondertussen begrijpt ze niet waarom ze echt zo intens moe is, daar zal ze anderen maar niet mee lastig vallen. Tijdens haar ziekte hebben zoveel mensen voor haar gezorgd, nu moet het maar eens klaar zijn.
‘s Avonds zit Rianne thuis op de bank. Ze voelt zich verdrietig en angstig, ze is zo ontzettend moe. Waarom kan ze er niet van genieten dat ze beter is? Waar maakt ze zich zo druk over?
’s Nachts ligt ze wakker. Kankercellen…, zo onberekenbaar… de oncoloog zei dat er niets te zien is op de scan. Maar misschien zijn er wel kankercellen, maar ziet de arts ze nog niet… Stel dat de kanker wel is teruggekomen? O, wat was ze bang om dood te gaan. Was ze bang…, of is ze bang…? Nee, daar wil ze niet over nadenken. Wat is ze toch een tobber, ze zal haar man maar niet lastig vallen met al haar muizenissen. Hij is immers zo blij dat het weer goed is, en wil daar gewoon samen van genieten! Over een paar week heeft ze weer een controle afspraak bij de oncoloog. Ze is erg zenuwachtig voor de uitslag.
Wanneer ik dit verhaal van haar hoor, raakt het me hoe zwaar dit voor haar is en het maakt me verdrietig om haar zo alleen te zien worstelen.
Hoe zou ik Rianne kunnen helpen? Daarover volgende keer meer.

Deze blog staat ook als gastblog op de website van Ferdinand Bijzet, relatie-herstel.nl