Het is definitief! Hun kinderwens is en blijft onvervuld.
Jaren hebben ze gehoopt, gewacht, verlangd, gebeden. Er waren eindeloos veel afspraken in het ziekenhuis. De vele vruchtbaarheidsbehandelingen waren zwaar, lichamelijk, en geestelijk. Vier jaar onzekerheid, met heel veel ziekenhuisbezoeken. Het is de moeite waard. Toch?

En nu zitten ze verslagen bij mij. Medisch gezien is het onmogelijk dat ze een kindje krijgen. Het is zwaar en zo stil.

Tijdens de vruchtbaarheidsbehandelingen waren de families en een fijne groep vrienden betrokken en meelevend. Eerst vonden ze het wel lastig om open te delen over hun traject, maar sinds ze dat deden waren ze blij met de reacties. Steeds waren er weer meelevende appjes, een lief kaartje, bemoedigende en troostende opmerkingen. Ja, er waren momenten dat de betrokkenheid van de dierbare anderen wat minder werd. Maar wanneer ze zelf weer iets deelden van een volgende behandeling, dan ontvingen ze weer veel reacties en meeleven.

En nu…
Terloops zegt ze : ‘Het ergste is als niemand meer vraagt.’
‘… als niemand meer vraagt’, de opmerking resoneert in mijn hart. Het kan zo oorverdovend stil zijn. Zo pijnlijk stil.

Ik realiseer me dat veel mensen zich niet bewust zijn hoe pijnlijk de boodschap is die dit echtpaar kreeg en dat ze niet weten wat te zeggen. Want het was zo logisch om te vragen: Wie is nu je behandelend arts? Wat heb je gehoord tijdens de afspraak? Waar is de volgende behandeling? Wanneer ga je weer naar het ziekenhuis?

Maar hoe praat je over iets wat er niet is, niet was en niet komt?

Zelf ben ik dankbaar voor mensen om ons heen die durven te vragen naar Hoe? En ik gun mijn clienten ook mensen om hen heen die dat doen!
Hoe gaat het met jou, hoe gaat het met jullie, met jullie verlangen naar een kindje?
Hoe is het voor jou om te leven met deze boodschap?
Hoe was die doopdienst voor jullie?
Hoe is het voor jullie om oom en tante te worden, te zijn?
Hoe kunnen we jullie ondersteunen?
Hoe is het nu met jullie, een maand later, een jaar later, 5 jaar later, 25 jaar later…?
Hoe?

Ja, het doet pijn als niemand meer vraagt.

Vraag jij?

Afbeelding van Ludvig Hedenborg via Pexels